Venta e chove. Este vento e esta choiva son moi antigos. Diante da ventá escoitas as súas vellas historias, os seus relatos de sempre. Pingueira a pingueira, a choiva cae do ceo. O vento sopra desde calquera lado e nunca se sabe a onde vai. Chove en silencio. Calma nocturna. Algo latexa na escura noite. A choiva belisca na pel das ramas núas das árbores, azoutadas polos ventos do noroeste. Nos días perdidos da nenez, desde a fiestra, mirando cos ollos da nosa inocencia e ignorancia, pensabamos que a enseada do Bodión nunca cambiaba, que sempre era a mesma, agás cando a marea estaba arriba, roéndolle os pés ao muro do aserradoiro dos Figueiras, e aos arredores de Xión. Ou ben cando estaba aló embaixo, no cantil da Agañán. Mais, arestora, sabemos que nunca era a mesma. Mudaba a roupa constantemente.
O mesmo ocorre tamén coa montaña. Sempre parece a mesma. Inamovible, sempre está aí. Maciza, impertérrita. Sen embargo, nunca é idéntica. A cara da serra nunca é a mesma no inverno, nin na primavera. Cando cae a luz vertical do sol no mes de xuño sobre ela, non amosa a mesma faciana que cando a ilumina ou a baña a luz oblicua do alto outono. A enseada, a montaña, o río. Todo é e non é sempre o mesmo. Coma neste intre. No ocaso de xaneiro, o sol brilla (algunhas veces) non estridente nin cegador, senón caladamente. O día semella sereno e apacible, e os movementos da luz, como os das ondas do mar, suaves, case imperceptíbeis. E nós, meu amor, abrazados, contemplamos como declina sosegadamente esta fría tarde azulada do mes un do novo ano.
Parados cos ollos postos no outro lado da ría. Canta un galo na Jurita. Ningún outro responde. No medio deste luminoso silencio, escoitamos cantos. Parecen voces oficiando unha misa gótica ou barroca. Voces doutro planeta. Veñen desde as tripas da terra. Fan estremecer este mundo que desdeña o repouso do que xorden e parten o tempo, paralizan os reloxos.
Estás diante da capela de San Martiño. Un matraquillo interrompe o teu ensoño. Ninguén reza desde hai anos no modesto templo, que, segundo as lendas populares, ergueron os señores do Pazo de Agüeiros. Iso todo aparte, as voces seguen resoando na túa cabeza e no teu corazón, excitado polo acorde final dunha poderosa canción, enorme e pequena ao mesmo tempo. Nese instante, unha das túas mulleres admiradas e inalcanzables acaba de morrer en Londres. Rest in pace, dear Marianne Faithfull, supervivinte de miles de naufraxios, agás deste último.
Noutra tarde, camiñas baixo unha vella luz que flashea no aire. É unha revelación que che confirma o xa escrito: esta choiva é tan antiga coma a terra. Escoitas outra vez o relato da súa milenaria historia. E o seu canto de sempre. Buscas o cauce do río. Tamén é o mesmo de sempre. Descende repleto e con tanta forza que non che deixa atravesalo polos pasais de Coroño. Non podes ir paso a paso polos bloques de pedra puídos por canteiros doutra época. Estes quedan ao descoberto no verán, cando mingua o caudal.
Paras na ponte de Teaño. Contemplas a turbia e impetuosa corrente. Mais desde aí albiscas a ladeira este da montaña. Reconfórtache a paraxe que abarca a túa visión. E namentres sentes esa bendita ledicia, o vento fala con voz queda entre os ameneiros, salgueiros e freixos espidos. E un pouco despois consideras que debemos deixar que o vento sopre e que a choiva, inda que nos encarraxe e irrite, respire silenciosamente nas derradeiras horas da luz de xaneiro, que flúen pacificamente cara á escuridade da noite, estas noites azuis e sen estrelas. Teremos as nosas almas ateigadas de choiva?