«Ghostlight»

Hai un tempo un amigo recomendoume unha película sobre o poder sandábel do teatro. O mes pasado, volvendo da Feira do Libro da Coruña, preguntoume se por fin a vira e eu respondinlle que aínda non tivera ocasión. «Tes que vela, en serio. Vaiche gustar e vaste sentir reflectida nela como me aconteceu a min», dixo.

Ningún dos dous lembrabamos o título. Sempre é un consolo saber que non es a única a quen lle acontecen estas cousas. É máis, son consciente de que esquecer títulos, mesmo argumentos tanto de películas como de libros, é un feito bastante frecuente. Ata creo que ten un nome, a «curva do esquecemento», que sería a culpable, segundo din os expertos, de que non lembremos o que aprendemos. Non sei se será isto o que me acontece a min, porque en xeral podo presumir de gozar dunha excelente memoria. Ata son quen de lembrar que roupa levaba tal día ou que comín tal outro! Pero o dos títulos e os nomes dos personaxes é outra historia. Pode que a miña «curva de esquecemento» experimente algunha sorte de atracción por estes datos, aínda que en ocasións amosa certa benevolencia e permíteme lembrar a primeira letra o que, por outra banda, pode ser de gran axuda. Pero ese día nin sequera iso. Ao pouco de chegar a casa recibín unha mensaxe: Ghostlight.

Efectivamente!

Esa mesma noite, dispúxenme a vela. Unhas poucas escenas e unha bágoa así temesiña agromaba polo lacrimal esquerdo. Non sei por que, pero case que sempre é ese ollo o que toma a iniciativa. «Vaste sentir identificada», dixo meu amigo. E así foi. Aínda non pasaran nin quince minutos do filme e o personaxe de Rita pronunciaba as palabras clave: «Parecía que ti quixeras finxir ser outra persoa… un rato».

De nena adoitaba inventar historias de todo tipo —normalmente comigo como protagonista— que contaba ás miñas compañeiras da escola como se fosen reais. Tiña tamén unha amiga imaxinaria (personaxe do que, como non podía ser doutro xeito, non lembro o nome) coa que falaba, sobre todo, cando ía de paseo cos meus pais. Gustábame xogar a ser un dos personaxes dos libros de aventuras que lía.

Soños da infancia

Contáballe á miña amiga Susanita que tiña un cabalo en Corcubión, o pobo no que eu veraneaba e que máis tarde chegou a ser o lugar que escollín como residencia. Sempre quixen montar a cabalo, supoño que por influencia de Pippi, unha das miñas heroínas da infancia, e o seu Pequeno Tío (agora que o penso, nunca sentín esa devoción polo Señor Nilsson). A data de caducidade desta historia do cabalo tivo lugar un verán no que Susanita veu pasar uns días á miña casa de Corcubión e o corcel esvaeceuse para sempre no limbo da fantasía.

Por certo, este mes de xullo vin cumprido o meu soño durante o Mercado Medieval e paseei montada en Roma, unha fermosa egua chegada desde Valencia, polo centro do pobo, como unha verdadeira raíña, escoltada por soldados e todo, e, como non podía ser doutro xeito, envieille un vídeo a Susanita para que quedase constancia.

A día de hoxe continúo a inventar historias. Gústame soñar esperta. Só que agora é diferente. As historias que soño comigo como protagonista non llas conto a ninguén, nin adoito transcribilas. Forman parte do meu finximento segredo, persoal e intransferible. Parecía que ti quixeras finxir ser outra persoa…un rato. Supoño que si, que diso se trata. Do desexo de ser outra aínda que só sexa por un breve espazo de tempo. Un xeito de sandar como lle ocorre aos protagonistas da película. Igual é ese o motivo da miña paixón polo teatro. Que nos permite finxir que somos outras como se fosemos médiums que prestamos o noso corpo e a nosa voz a diferentes persoas. Que cando miramos aos ollos, cando tocamos, cando bicamos, non somos realmente nós os que miramos, tocamos ou bicamos, pero, en certa medida, si que o somos, porque neses momentos o noso eu e o eu do personaxe que interpretamos acaban por fundirse nunha única alma.

Como xa explicaba Aristóteles hai centos de anos, o teatro libera, o teatro purifica. Funciona como catarse, permitíndonos canalizar as nosas emocións. Pode ensinarnos a amar, a odiar, a perdoar. A ser máis transixentes cos demais, pero, sobre todo, con nós mesmos. Porque o teatro e a literatura en xeral son finximento, pero un finximento que en ocasións pode revelar verdades, a nosas verdades, un lugar paradoxo onde protección e desprotección camiñan da man. Un espazo para ser outras persoas e, ao mesmo tempo, nós mesmas baixo diferentes máscaras. Un doce veleno que penetra na pel para espertar mentes adormecidas e para o que non existe ningún antídoto.

---

---

---