«Ela fixo o esforzo de vivir, eu tiña que facer o esforzo de escribilo», di o autor. Non hai maior rebelde que o que nace antes de tempo nin máquina que nos sosteña como as mans dunha nai
14 dic 2024 . Actualizado a las 21:56 h.Xulia é unha nena de conto. Non como Riciños de Ouro. É unha nena de conto porque a súa peripecia vital adoptou esa forma da man do seu pai, Diego Giráldez, premio Eduardo Blanco Amor de novela con As obras póstumas. «Dende o embarazo, sabiamos que viña con moitas incidencias. E, como é unha valente, Xulia decidiu nacer antes do previsto», comeza o escritor, que narra en Xulia e as cóxegas das nubes a aventura hospitalaria da súa filla, ilustrada por MeliMolita. O primeiro berce de Xulia estivo na uci de neonatos do Hospital Álvaro Cunqueiro, de Vigo. No conto, o centro é o Santamariña. «É unha homenaxe encuberta á que foi a cardióloga pediátrica de Xulia, Inma Santamarina. Foi quen atendeu a Xulia desde o minuto un», recorda Diego. Inma morreu a causa dun cancro fulminante, pero a Xulia deixoulle dentro a idea de ser de maior coma ela», revela o autor.
—Cal foi o primeiro fío do libro?
—Unha historia que eu vin na uci de neonatos do Cunqueiro. Como os cativos son tan pequenos, as gafas de osíxeno cáenlles e para aguantalas póñenlles autocolantes en forma de nube, dúas pegatas en forma de nube. Pensei: «Que importantes estas nubes para que os cativos respiren». A min a literatura infantil sempre me pareceu un xénero complicadísimo, pero pensei que tiña que facer un esforzo, do mesmo xeito que Xulia fixo un esforzo por vivir.
—Como leva ela o feito de ser a protagonista?
—Está incriblemente feliz! Adiantei que ía saír na súa clase, e viñeron todos á presentación no Porriño. O público empezou a aplaudir e ela non soubo calibrar ben esa emoción e púxose a chorar.
—A TurboBarloventa é o enxeño estelar do hospital no que nos mete este conto. Pero, máis potente que o poder da máquina, é o das caricias da nai...
—O libro é unha homenaxe a Tania, a nai de Xulia. Desde o momento en que soubemos os problemas que traía de serie a nena, Tania decidiu seguir adiante co embarazo. E dende ese primeiro momento converteuse nunha gladiadora.
«Cando o nivel de osíxeno de Xulia baixaba, a máquina comezaba a pitar. Unha vez pitou e toda a familia se levantou da mesa. E ao momento dixo miña nai: 'Tranquilos, es el horno, está listo el cordero'»
—En que se inspirou para imaxinar a TurboBarloventa?
—Está o traballo de MeliMolita. Coa TurboBarloventa pensei directamente nunha máquina expendedora de nubes. O problema é que si esa máquina falla, o hospital pode converterse nun cinceiro. A imaxinación de MeliMolita fixo o demais. Ela sempre viu a TurboBarloventa humanizada. Por iso ten ollos e boca.
—O humano está no centro dos coidados deste hospital. Somos xa conscientes do valor do sentido do tacto?
—O sentido do tacto gaña a unha máquina; hai unha frase así no libro. Xulia viu para a casa no Nadal cunha máquina de osíxeno tapada cunha manta para que non fose moi cantoso. Cando o nivel de osíxeno de Xulia baixaba, a máquina comezaba a pitar, horrible. Unha vez pitou e toda a familia se levantou da mesa. E ao momento dixo miña nai: «Tranquilos, es el horno, está listo el cordero». Estabamos todos pendentes da máquina todo o tempo! As máquinas foron moi importantes na vida de Xulia, a ciencia foi a que lle salvou a vida. Pero estar ao seu carón, collerlle a man, estar os dous meses que ela estivo sedada foi moi importante. O pel con pel.
—Algún momento bo no hospital?
—Recordo que un día de sol, estando na uci da Coruña, alguén prendeu a radio e puxo o Despacito. Ti sabes como nos miramos todos e empezamos a sorrir! E pasaba unha enfermeira e cantaba e sentías que en medio daquela loucura había un golpe de normalidade que te axudaba a empurrar. Non sabemos ata que punto somos capaces de aturar, de amoldarnos. A ciencia e a mediciña son absolutamente primordiais. Teño a mala sorte de non crer en Deus. Só creo no que sei que me vai salvar vida. Nós estamos profundísimamente agradecidos a todos os profesionais, aos dos dous equipos médicos que salvaron a Xulia.
—Como está Xulia hoxe?
—Excesivamente inqueda, pero moi ben! Encántalle sorrir, bailar, o cine. Quedou cunha insuficiencia pulmonar severa pero que non se lle nota no día a día. Vivímolo con normalidade. Nunca será olímpica, pero tampouco o seu pai. Quizais unha das persoas que peor o pasaron foi o seu irmán de 16 anos, que tivo que ver con 8 todo que pasaba na casa coa pequena.
—Tras unha experiencia así, hoxe relativiza máis as lerias do dia a día?
—Eu nun ano madurei dun xeito brutal. Cando marchamos do hospital da Coruña, fomos a despedirnos do equipo que nos acubillou e ao final salvou a toda a familia. Baixei tamén xunta a asistente social: «Rocío, non volverei a ver a vida do mesmo xeito», dixen. «Diego, vas a volver a agobiarte se che rompe a lavadora», dixo ela. E si, tiña razón.
—Pero un xa vai curtido para que esvaren certas cousas da vida...
—Recordo cando saímos do hospital da Coruña para vir á nosa casa no Porriño. Abrín unha botella de xenebra e puxen os vasos para preparar dous gin-tonics. Puxemos unha peli. Quedamos durmidos. Os gin-tonics seguían alí á mañá seguinte. Estabamos rotos, pero felices.