Decimosétimpo capítulo da novela por entregas «A senda de sal» de F. J. Fernández Davila
20 ago 2017 . Actualizado a las 13:23 h.No clarear do terceiro día, entre restos de flotadores, roupas e utensilios de madeira, arrodeados por unha enorme mancha de aceite e gasóleo, apareceu un mercante sen nome nin bandeira. Era grande e de cor negra, con dúas chemineas fumegantes, e a lonxitude de todo o peirao da lonxa de Vigo.
Achegouse a nós amodo e con delicadeza, coma se fose unha man de xigante querendo recoller unha bolboreta da auga. Gustei de ser gaivota naquel momento, para poder admirar no aire a tan grande balea arrimada a un vapor tan pequeno.
Dende a alta borda, que parecía estar pendurada do ceo, asomaban cabezas curiosas, contentas de atopar a aquela xouba no mar. Había frontes de homes fortes, pero tamén había nenos, mulleres e homes doutro tipo. Todos eran seres diminutos cos ósos debuxados na pel; almas en pena, coma as do meu barco, que mostraban un brillo diferente nas pupilas.
Pouco a pouco e con debilidade ascenderon os adultos pola escada tendida sobre o inmenso casco. Tamén o intentaron os rapaces, e chegaron triunfantes os máis maiores. Para os pequenos, descolgaron unha cesta de corda, que escorregou polo ferro pintado, de arriba a abaixo e de abaixo arriba. Así recuperaron ao bebé da moza do cabelo roxo, que lle caera dos brazos ao trepar pola corda. Saltaron varios mariñeiros a por el, e rescatárono aterecido, feito porcelana. Montárono na cesta en brazos do anxo que sabía transplantar alentos, e xa choraba arreo ao dobrar a varanda.
Cando estiveron todos arriba, retiraron a escada, sen que eu quixera unirme o grupo de navegantes. O Formigillo era un animal exhausto, próximo á inanición. Daba pena miralo, enchoupado de aceite. Coa respiración entrecortada e intermitente, exhalaba vectores de fume negro pola desgastada cheminea; parecían un testamento de máquina sutilizado no ceo claro do xa case mediodía. Aquel barquiño era o derradeiro recordo do meu pai feito materia, o meu compañeiro no mar e o meu refuxio en terra seca. Non estaba disposto a abandonalo. Non sería eu quen fallaría naquela amizade.
Seguro como estaba de que non ía morrer no mar, tentei argallar calquera forma de volver á costa. Repasei os cálculos, imaxinei como fabricar unha vela ou mesmo pensei en tratar de localizar as illas dos Azores, que xa non debían estar a moita distancia. Non houbo necesidade. Cunha inmensa grúa que podería ter levantado en peso ao Formigillo, baixaron do ceo carbón abondo para chegarmos a América. E por se fose pouco, cargáronnos con tanto peixe como para xustificar case unha semana fóra do fogar. O do Cable Inglés xa o tiña pensado.
Na viaxe de volta, o mar tendeuse baixo o barco coma unha saba de prata. O meu pequeno vapor xogaba coa superficie, e facía da proa un pincel de acuarela. Eu xacía na cuberta tombado boca arriba. Gozaba das pinturas que o ceo colgaba das nubes, unhas brancas e outras grises, todas altas, moi altas. O sol acabou por deitarse tamén tras a popa, sen que puideramos divisar as portas de pedra do noso fogar.
Arribamos a porto os dous sós: un barco vello de madeira e un case neno de quince anos. Sairamos da casa cinco días antes, pero parecía que navegaramos un lustro de ausencia. Atracamos extenuados, cheos de cinsa, e cunha marca interna que nunca deixaría de supurar porqués. Era o corazón da madrugada. En todas as casas de Panxón estaban corridas as cortinas de pobre, esas que se constrúen con miseria e falla de luz. Tan só detrás dunha fiestra, a carón dunha porta vermella, tremía impaciente de espera, a chama dunha candea, case por rematar.
RESUMO
O vello mariñeiro continúa co relato da segunda viaxe na que transporta a un grupo de refuxiados, adultos e nenos. Tras día e medio de travesía a bordo do Formigillo, chegan o punto indicado, onde son detectados por un buque de guerra que estoupa misteriosamente antes de poder achegarse. O mozo sospeita do capitán Nemo e o seu fillo José Antonio, pero continúa preocupado pola falla de combustible, que evitará que el e o seu barco poidan volver a Panxón.
Capítulos anteriores
