Seis libros para anticiparse al verano: de Nefertiti a Ledicia Costas

FUGAS

-

LOS LIBROS LA SEMANA. Flaubert, Elena Ferrante, Ledicia Costas, Bárbara Blasco y Nora Ephron son algunas de nuestras sugerencias para ir pasando página con vistas a la inauguración de la nueva temporada

15 jun 2023 . Actualizado a las 16:22 h.

Una de las primeras recomendaciones para estrenar la temporada cálida es «viajar» al Antiguo Egipto con «Aquí vivió Nefertiti», joya de Mary Chubb, uno de los mejores libros de memorias de la vida en las excavaciones arqueológicas. Olvidar con humor es otra opción de este menú que indaga en el fascinante misterio que es Elena Ferrante. 

1. «Aquí vivió Nefertiti»  Mary Chubb 

Nefertiti es uno de esos personajes que ponen en marcha nuestra imaginación con solo escuchar su nombre. Si además se une al de una de la arqueólogas que más ha hecho por la divulgación de los trabajos en la excavaciones, entonces tenemos ya un libro para soñar despiertos. Y es que Chubb nos cuenta, con pluma ágil y amena, cómo fue su primer encuentro con la arqueología. Una pasión a la que llegó de forma casual y que jamás abandonaría. Su mirada da nueva luz a los hechos del Antiguo Egipto a la vez que muestra cómo es el día a día en una excavación. Fascinante. Por Elena Méndez

2. «O neno de lume» Ledicia Costas 

A recoñecida autora galega asina un conto sorprendente, con aroma de clásico, polo que recibiu o seu segundo Premio Merlín, de literatura infantil. Coa retranca e imaxinación desbordante que tanto a caracteriza e a partir de protagonistas de novo singulares e brillantes, como ese neno que porta no seu ombro unha misteriosa chama que só pode ver el e que se vai apagando a medida que unha mesta néboa asolaga a vila, a escritora logra a complicidade do lector nunha aventura que integra fantasía e realidade e na que aproxima nocións do tempo e aborda temáticas como o valor da diferenza, as inxustizas sociais ou a amizade en maiúsculas. Unha obra, resolta con gran orixinalidade, para non deixar de ler. Por Olalla Sánchez

3. «En los márgenes» Elena Ferrante

 Todo lo que rodea a Ferrante es un misterio, desde su verdadera identidad hasta el secreto de la fórmula narrativa que ha conquistado medio mundo. Aunque parece que con este libro estemos descifrando una parte importante de ese segundo enigma. En esta serie de tres ensayos, Ferrante abre una pequeña puerta a su intimidad y revela cómo, cuándo y por qué comenzó a escribir. Una escritura que se mueve «entre dos estilos: uno prudente y otro salvaje», uno que pisa el freno y otro que se deja llevar aun a riesgo de salirse de los márgenes. ¿Adivinan cuál gana? Por Belén Araujo

4. «No me acuerdo de nada» Nora Ephron

Olvidar es una buena receta para vivir en paz. Si quieres regar con humor las pérdidas de memoria y los fracasos, no saber nada más de las Kardashian, conocer una historia de amor tan fascinante como grotesca, llevarte una receta de pudin o conocer las seis fases del correo electrónico, por Dios, lee a Nora Ephron. Estos ensayos son una ensalada la mar de salada de la guionista de Cuando Harry encontró a Sally. Interesantes las listas de cosas que Nora echará y no echará de menos... Una vieja amiga. La vas a recordar. Por Ana Abelenda

5. «La memoria del alambre» Bárbara Blasco

Blasco ganó en el 2020 el Premio Tusquets con Dicen los síntomas, pero antes había escrito una joyita que el sello se dispuso a recuperar tras el fogonazo de luz sobre la valenciana que supuso el galardón. En él había regresado a las entrañas del Levante de los 80 para contar la historia de dos amigas que cruzan ese puente colgante —inestable, vertiginoso— que es el paso a la edad adulta. Narra una de las dos, desde el presente, porque la otra ya no está. Algo le hace rebobinar y ponerse a diseccionar una época cruda, en la que las niñas, aún verdes, se creen maduras. Puñetera memoria. Por María Viñas

6. «A educación sentimental» Gustave Flaubert

 Afirmar algo novo sobre este libro supón unha utopía, porque este é un clásico contemporáneo e inmarcescible. Gustave Flaubert reflicte nel a súa xeración, cunha ollada satírica ás veces e, ao tempo, fusiona realismo e historicismo, readapta a novela de aprendizaxe e introduce novidades compositivas extraordinarias se pensamos que se publicou orixinalmente no 1869.

Ler a Flaubert nesta espléndida tradución a cargo de Isabel Soto, responsable do corpus de notas tan minucioso como é o estilo do autor, é un verdadeiro galano. Non o perdan. Por Ramón Nicolás