El «sueño loco» convertido en alegato viral de un santiagués en «Pasapalabra»: «Tener acceso a una vivienda digna antes de los 40»

VIVIR SANTIAGO

El pasado jueves hasta 30 personas se juntaron en el aula magna de la Facultade de Matemáticas de Santiago para seguir el debut de Fernando Castro en el programa de Antena 3, con el que ya se ganó el cariño del público. Hoy vuelve a participar
30 may 2023 . Actualizado a las 10:16 h.Solo apareció hasta el momento en dos emisiones de Pasapalabra, pero la participación del santiagués Fernando Castro en el conocido programa de Antena 3 ya no pasó desapercibida tanto por su simpatía y espontaneidad a la hora de responder como por su efectividad ante la gran prueba de El Rosco o por el alegato, ya viral, con el que sorprendió en su debut.
Nada más arrancar el pasado jueves su participación en el formato presentado por Roberto Leal, el matemático compostelano, de 28 años, se metió al público en el bolsillo al relatar cómo casi no llega a tiempo por un overbooking en la compañía aérea y por un tropiezo, con caída, a la llegada a su hotel en Madrid, unos percances y unos nervios —«non estou afeito a saír en televisión; era a miña primeira vez»— que, ya en plató, no le pasaron factura.
El santiagués se estrenó en el concurso con una sólida victoria al lograr 23 aciertos en la icónica prueba de El Rosco, quedándose a tan solo dos de conseguir los 388.000 euros del bote, y asegurándose la continuidad. Fue, sin embargo, la respuesta que dio a la clásica respuesta de Roberto Leal sobre adónde iría a parar el dinero del bote en caso de conseguirlo, lo que le granjeó seguidores y grandes aplausos, también en las redes sociales.
«A mi edad, algunos tenemos un sueño loco, que es tener acceso a una vivienda digna antes de los 40 años. Seguramente es un plan a futuro más sostenible, lógico y probable ganar el bote de un concurso de televisión que la carrera investigadora», defendió en pantalla en un alegato que rostros conocidos que lo acompañaban en plató, como la actriz catalana Carla Nieto o el comunicador Gonzalo Miró, pusieron en valor, incidiendo además en cómo su carrera investigadora está también comprometida en la lucha contra el cáncer.
«Expreseime con naturalidade. Creo realmente que sorprendeu máis fóra do ámbito investigador que nel, onde o que dixen tristemente xa non chama a atención. Compañeiros que me viron non mo comentaron, aínda que é certo que estes días si recibín emails e mensaxes nos que se me falaba diso», asegura con timidez, y aún agradecido por el cariño que está recibiendo tanto en Santiago como por redes.
«Nunca imaxinei chegar ata aquí», continúa, recordando los pasos previos a su desembarco en Pasapalabra.
«Eu tiña claro o de adicarme á carreira investigadora e optei por matemáticas, pero, realmente, sempre me interesaron cousas moi distintas. O vicio polas palabras chegoume xa en segundo de bacharelato», apunta divertido, explicando cómo en ese curso llegó a participar en el Concurso Hispánico de Ortografía.
«Na miña casa sempre se vían este tipo de programas, tanto un que había na TVG, Cifras e Letras, como o propio de Pasapalabra, ao que hai anos escribín para apuntarme. O casting en Santiago ía a ser o 13 de marzo do 2020, pero xa sabemos o que pasou ese día...», evoca, aludiendo al inicio de la pandemia. «Despois chamáronme de novo, mentres eu estaba en Alemaña, cunha investigación no Centro Alemán do Cancro», aclara sin descanso.
«Finalmente accedín ao programa e aquí estou. Faime moita ilusión poder participar, e non é polo bote», descarta riendo aunque reflexionando sobre lo que suponen los premios. «Unha participación no programa implica ao día sobre 1.200 euros de premio, o salario mensual dun doutorado de primeiro ou segundo ano», subraya, entroncando con el porqué de su respuesta viral.
«Agora mesmo a carreira investigadora redúcese a unha sucesión de procesos ou etapas inestables, sen case promesas a futuro. É un sistema baseado en boas vontades, cun nivel de miseria innecesaria. A xente investiga sen case obter beneficios e non debería ser así», argumenta, insistiendo en cualquier caso en su pasión. «Pero todos seguimos porque cremos nisto, gústanos o que facemos; sabemos que é necesario», señala, pensando ya en su futuro. «Agora mesmo estou facendo un doutoramento no departamento de Estatística da USC e no Laboratorio de Xenética Psiquiátrica do IDIS, en Santiago, e con docencia en Matemáticas e Bioloxía. A curto ou medio prazo barallo a posibilidade de regresar a Alemaña e facer alí un postdoc», subraya.
Ya sobre su continuidad televisiva, y sin desvelar qué pasará en los siguientes programas, solo avanza que hoy se le podrá ver de nuevo. «Eu non contaba con pasar nin o primeiro programa nin o segundo», desvela. «Algo que me fixo ilusión foi que ata 30 compañeiros de Matemáticas se xuntasen o pasado xoves na Aula Magna da facultade para ver a miña participación. Dixéronme que lles gustara, que seguira así, pero xa non podo contar máis...», concluye feliz.