De pintar casas a batir récords en el triatlón

YES

PACO RODRÍGUEZ

Perseverancia y sacrificio. Este boirense compagina su vida familiar con una niña de dos años con una jornada laboral de ocho horas y entrenos que han llegado a superar las 20 horas semanales

07 ago 2021 . Actualizado a las 05:00 h.

Su historia es la de muchos. Personas que aman y disfrutan del deporte pese a no vivir de ello. Una pasión que conlleva un esfuerzo mayor. Más si estamos hablando de un deporte tan duro como lo es el triatlón. En el caso de Xacobo Crego Fernández, natural de Boiro, aunque reside en Milladoiro, su constancia ha hecho que se haya labrado un buen palmarés al mismo tiempo que trabaja como pintor: primer clasificado en el campeonato Aviaman (2018 y 2019); campeón en la Northwest Triman As Pontes Media Distancia (2018); subcampeón de España de triatlón larga distancia en el grupo de edad 35-39 (2018); subcampeón de Galicia en media distancia (2019) y campeón de España de triatlón en distancia sprint en el grupo de edad 35-39 (2020), entre otras muchas medallas y trofeos que atesora. Las últimas la consiguió hace unas semanas, tras quedar subcampeón gallego en el triatlón Cross de Rianxo, y tercero en la clasificación general y primero a nivel gallego en la Northwest Triman As Pontes Distancia Ironman.

OCHO AÑOS DE PROGRESIÓN

La pasión por el deporte no es nueva. En su juventud ya hacía ciclismo. «Competín en categorías amateur ata os 22 anos. Pero entre o traballo, unha cousa e a outra... acabeino deixando», señala Xacobo. Así fue hasta el 2013, cuando comenzó a fijarse en el triatlón como una opción para «moverse un pouco». «Collera bastante peso e, como estaba canso do ciclismo, optei por iniciarme no triatlón para variar un pouco. Nunca correra a pé e apenas sabía nadar, pero adestraba cuns amigos en Brión».

Ese apoyo sirvió para que a Xacobo se le metiera el gusanillo de retomar los torneos. Año tras año fue poniéndose nuevas metas hasta que llegaron los primeros trofeos. «Levo catro anos que estamos a un bo nivel. Tamén os sacrificios que esixe xa custa máis asumilos», confiesa Crego. Este año se estrenó en la distancia Ironman. «Xa levaba uns cantos anos querendo facelo, pero nunca me decidía. Nesta proba de As Pontes non había categorías, podía estar ao meu lado competindo Gómez Noya ou calquera outro deportista perfectamente», precisa.

Se trata de una carrera en la que hay que recorrer 3.800 metros a nado, 180 kilómetros en bicicleta y correr 42 kilómetros. «Logrei facela en nove horas e 27 minutos. Para iso tiven que adestrar de media 13 horas á semana. Nalgunhas ocasións, cheguei a adestrar 22 horas semanais», resalta Xacobo. Todo esto lo hace sin olvidar su jornada laboral de ocho horas. «O 27 de xuño (domingo) competín en As Pontes, e o luns ás 6.00 horas xa me tocou levantarme para ir traballar. E botei media mañá de xeonllos tapando pisos porque tiñamos que preparar unha habitación para que fosen os carpinteiros». Crego añade que, «salvo algunha ocasión contada de ter que facer unha viaxe longa, algunha vez que fun a Barcelona ou Bilbao, pois ao mellor si que pedía o día. Por norma xeral, non. Intento compaxinar todo». Entre sus próximos retos está el lograr una clasificación en un ironman de la franquicia y así cumplir uno de sus sueños: participar en el Ironman de Kona, en Hawái.

LOS COSTES DE LA ÉLITE

Si al trabajo y los entrenamientos se le suma una recién nacida en el hogar, ya uno puede imaginar los bailes que Xacobo llega a hacer para compaginar todas sus facetas. «Teño unha nena de dous anos. Neste tempo perdes moitas cousas de ver con ela. Agora, cando me ve coller a bicicleta, pregúntame: ‘Papi, onde vas?'. E diche: ‘Non!, queda comigo a xogar'. Quédache esa gana. Ou madrugar para ir correr antes de ir traballar. Organizas o tempo de onde saia. Hai días que adestro ás 23.00 horas», matiza. Este esfuerzo lo priva de otras cosas: «Ás veces saes de traballar e apetéceche descansar ou ir para casa simplemente e estar coa túa filla. É un esforzo grande, pero tamén vas tendo unha recompensa».

El otro coste es el económico. «Son moitos os custes deste deporte. Teño dúas bicis. Súmalle o resto do material, zapatillas, instalacións como a piscina para adestrar e o ximnasio. Se te pos a facer contas, non é rendible. Hai moita xente que ten apoios económicos ou incluso que ten marcas que lle dan os produtos, as zapatillas...». Solo el precio de su última bicicleta, 4.000 euros, nos muestra los sacrificios que tiene que hacer. «Xa era de segunda man, dun coñecido. Case vale tanto como un coche», revela. Por otra parte, los premios (salvo el primer puesto) no aportan ganancias. «Neste caso foron 200 euros, pero apuntarte á proba xa son 250. A inscrición ao Ironman de Lanzarote, por exemplo, son 575», desvela.