Roberto Vilar: «Todos os complexos que tiña como neno de aldea seguen aí»

Xamais podía imaxinar Roberto, aquel neno de aldea, que co decorrer do tempo trataría de ti a ti a Julio Iglesias ou aos seus ídolos da NBA. Hoxe recoñece que aquela condición de rapaz de aldea determinou a súa vida e mesmo o seu sentido do humor. E, dalgunha maneira, sobre iso versa Continueixon, o espectáculo co que está de xira por Galicia. «Si, é unha continuación do que pasou en Celebreixon. É completamente novo, pero é como un episodio dous. No primeiro poñía en valor a comedia a través da miña familia e neste poño en valor o humor galego a través do concepto ‘ser de aldea’, entendida non como un lugar xeográfico senón como un lugar mental. A aldea é o gran motor da comedia neste país», di.

—O cómico é o único animal que tropeza dúas veces na mesma peza?

—[Ri] Non sei como na xira de Celebreixon fun capaz de meter 17.000 persoas no teatro a 22 euros, o que supón facturar 350.000 euros, e non ganar un peso. Non o entendo. Agora quero recuperar parte diso. De feito, este espectáculo íase chamar Recolecteixon. Si, si.

—Non sacaches un peso, pero que ganaches?

—Gozar. Todos temos un talento para algo, pero iso non quere dicir que desfrutemos del. E eu intento gozar do único talento que teño que é facer rir á xente.

—Unha teima que xa che vén de lonxe.

—Eu teño 53 anos e, ao final, todos eses complexos que temos os que nacemos na aldea dalgunha maneira seguen aí. Non che afectan na túa vida, pero aí seguen. Fomos criados no convencemento de que se ti naciches nunha aldea non vas poder presentar o 1, 2, 3 nin xogar no Real Madrid.

—Dicía Balbino, o protagonista de «Memorias dun neno labrego»: «Ás veces penso que a aldea é como unha gaiola: pequena e pechada, pero tamén miña».

—Si, é terrible. Temos un síndrome de Estocolmo brutal. Aínda que a min nunca me gustou a vida da aldea. Igual quedaba mellor dicir que me gustaba, pero non, nunca me gustou. Eu envexaba aos da cidade. E chámolle cidade a Xove ou a Viveiro. Porque eses chegaban á casa e púñanse a ver a televisión e eu tiña que ir buscarlle as vacas á miña avoa. E iso facíame sentir inferior. Aínda que ao final, pode que iso me fixese espelir máis.

—Tamén dicía Balbino que «na aldea todo se sabe, ata os pensamentos máis escondidos».

—Pero por que se sabía? Porque antes a xente cando falaba, sobre todo na aldea, mirábase aos ollos. E agora ou miran o móbil ou miran de lado. Ti se botas o tempo suficiente mirándo a alguén aos ollos sabes perfectamente o que pasa.

—Nós non nos miramos á cara, pero expoñemos a nosa vida para que nos miren os demais a través dunha pantalla.

—Non expoñemos a nosa vida real. Expoñemos o que entendemos que lle vai gustar máis á xente. Porque se expoñemos a nosa vida real non lle van dar a Me Gusta. É todo un engano. Moi divertido, eh, pero un engano.

—Axudouche esa concepción de neno de aldea no teu desenvolvemento profesional e na túa traxectoria como cómico?

—Si, moito. A maioría do que son hoxe é o que era cando tiña 14 anos. Esa é a base de todo. Despois, foron máis relacións públicas ca outra cousa. Cando eu tiña 14 anos o mesmo vía a Farruco, a Paco Martínez Soria ou a Los Payasos de la Tele que a Los Hermanos Marx ou a Buster Keaton. E era marabilloso porque daquela a comedia só servía para rir. Agora serve para rir e tamén para ofender, opinar, criticar... Na actualidade, a comedia colleu unha importancia que na miña época non tiña.

—Que pensas cando escoitas falar de «aldea global»?

—Non teño nin idea de que é iso. Non entendo o concepto. Porque a aldea vai ao teu íntimo e persoal. A miña aldea é só miña. Niso baséase ser de aldea, en que es ti e só ti. É un sitio na túa cabeza, Na cidade non, na cidade movémonos de forma máis común, máis global. Hai máis imitación. Pero a aldea é totalmente o contrario.

—Poste serio cando falas desas cousas. O humor é unha cousa moi seria?

—Non, non. Eu realmente non me poño serio nunca, o que pasa é que teño esta maneira de relatar que parece que pesa. Pero nunca me tomo nada demasiado en serio. E menos a min mesmo. Pasei por aí, eh! Pasei polo ego que temos os artistas para poder sobrevivir, pero hoxe en día non.

—Volvamos a «Continueixon». Mantén o esquema do anterior espectáculo?

—Vouche dar só un concepto: o Rat Pack [o grupo de amigos que formou Humphrey Bogart nos anos 50 e do que formaban parte Frank Sinatra, Dean Martin ou Sammy Davis, entre outros). A partir de aí, ti e os lectores facédevos a idea que queirades.

—A música volverá ser protagonista?

—Si. É un show de comedia e improvisación onde a música conduce as emocións. Pero xa che digo que a xente vaise atopar con cousas ou con invitados que non esperaba atoparse. E no teatro o máis bonito que che pode pasar é que te sorprendan. No teatro, nun concerto ou nunha cita tomando un viño.

—Que erro cometiches en «Celebreixon» que non vas repetir agora?

—Sabes que pasa? Que en Celebreixon gastamos tantos e tantos cartos que ao final non houbo opción de cometer ningún erro. Gastamos tanta pasta en talento e ensaios que eu creo que estaba todo espectacular. Neste xa gastamos menos polo que pode que cometamos algúns. Pero tamén forma parte do show.

—Escoiteiche dicir que alguén que che está intentando facer rir é imposible que che ofenda.

—Téñoo claro. Eu nunca me sentín ofendido por un chiste. A min quen me ofende é quen lle intenta facer mal á xente que eu quero. Pero por un chiste... Cando ti queres facer comedia, o peor que pode pasar é que sexas torpe e che saia mal. O que pasa é que hoxe, a través das redes, desa lupa tan grande que nós poñemos enriba de nós mesmos, o fracaso está superpenalizado. Como se fallar fose malo. E fallar é o natural no ser humano. Guardiola, Mouriño ou Ancelotti fallan. Mbappé falla. Camilo José Cela ten páxinas que brrr... En cambio, hoxe está supermal visto e todo o mundo está esperando a que falles para que todo o bo que fixeches antes non valla para nada.

—Cando ves «La Revuelta» pensas: «Algo así podía telo feito eu»?

—Non, non. Alégrome moito por David, con quen teño unha boa relación. Creo que o seu éxito é algo que lle vén ben a todo o mundo. Ata a Pablo Motos. Quen perdeu coa chegada de Broncano a TVE, que non o esquezamos, é unha televisión pública e polo tanto tamén nosa? Ninguén. Ponnos as pilas a todo o mundo. Sempre que haxa talento, traballo, risco e ambición, a min paréceme perfecto. Só lle vexo cousas boas e inspiradoras.

—Como vai o teu con Amancio Ortega, consegues esa entrevista ou non?

—Se agora mesmo tivese que apostar todo o que teño a se vou conseguir entrevistar a Amancio Ortega ou non, apostaría que non. Eu falo con el un par de veces ao ano e sempre lle propoño o tema: unha entrevista fóra de Land Rober. Sempre lle digo que se Galicia o escoitase falar e el contase a súa historia, creo que el podería cambiar este país para sempre. E sempre me dá a razón, pero non encontra a motivación. Pero eu sei que tanto el como a súa muller son seguidores de Land Rober. E para un rapaz de aldea, que un dos homes máis importantes do mundo o vexa, pois tamén me enche de orgullo. Porque ademais, é que el é un ser humano tremendo. Eu non sei se falaría algunha vez con alguén que me impactase tanto

—Está claro que esa cabeza non para. Que fas cando non fas nada?

—Non, eu non podo non facer nada. O meu obxectivo na vida é non pensar. Porque se penso, perdo. É terrible. Porque o pensamento lévame a sitios que non teñen ningunha ganancia. Ti sabes a xente cando se mete na cama de noite e empeza a pensar? Non se coñece ningún caso de que iso pola mañá valese para nada.

• VIGO. TEATRO AFUNDACIÓN. SÁBADO 22. 20.00 H. DENDE 17,80 EUROS

---

---

---