María, 22 años: «Supe lo que era un hogar por primera vez a los 14 años»

YES

Oscar Vázquez

Estuvo siete meses en un centro de menores esperando una familia, aunque según cuenta su madre Tania, el mensaje que le trasladaban era que nunca iba a haber una para ella porque era «unha adolescente»

15 dic 2025 . Actualizado a las 12:22 h.

Desde que María entró en el centro de menores su deseo era pasar el menos tiempo posible en él. Aunque el mensaje que le trasladaban no incitaba al optimismo, apenas pasaron siete meses hasta que llegaron buenas noticias: había una familia que quería conocerla. Tania y Alfredo, y sus dos hijos, se habían enterado a través de otra persona que tenía a un familiar en ese centro de que había una niña de 14 años que apenas salía los fines de semana, cuando el resto de niños habitualmente sí lo hacían. «Cando nós chegamos ao acollemento, a verdade é que non nos plantexamos en principio acoller, nese momento tiñamos dous fillos, o noso fillo que chegou de Etiopía con 5 anos, e que xa tiña 12, e o pequeno que chegou a través dunha cesárea, de 4 anos. Eu expuxen en casa o caso desta moza, e que lles parecía se nos ofreciamos para que pasase as fins de semana e o seu tempo de lecer connosco». Con el beneplácito de los suyos, comenzaron los trámites. Revisaron su expediente, al ser familia adoptiva, la Xunta ya contaba con información, ellos ya tenían la idoneidad para la adopción, que actualizaban cada año, así que fue bastante sencillo. Se entrevistaron con la directora del centro, que les dio luz verde para reunirse con María. «Fue una mezcla de alegría y nervios, porque al final eran dos personas desconocidas junto a sus hijos. Al principio, estaba desconcertada, pero alegre a la vez, porque lo que yo quería era pasar el menor tiempo posible allí. Para mí fue un privilegio, porque ver a todos salir y yo quedarme allí, y tener que hacer actividades de niñas pequeñas, que ya se no correspondían con mi edad, yo tenía 14, era muy triste», expresa María. 

Comenzaron a verse algún sábado, algún domingo, fines de semana, días libres, semanas enteras en vacaciones... «É o que se chama un acollemento vacacional, unha especie de permiso. Dábannos permisos para estar con ela, tratábase de que ela se sentise ben, non na obriga de vir á nosa casa», apunta Tania. «Yo volvía supercontenta. Descontenta por volver al centro. Pero me alegraba saber que al siguiente volvía», recuerda María.

Desde el principio quisieron dejarle las cosas muy claras a ella. Su ofrecimiento como familia era un acogimiento vacacional. «Foi das primeiras cousas que falamos con ela para que entendese que a forma de encaixar en todo o que tiñamos montado como familia era este tipo de acollemento. Tal e como tiñamos estruturada a nosa vida familiar e laboral non había cabida para máis pequenos». Esta decisión fue muy valorada por María, que les agradeció la claridad desde el principio y lo entendió perfectamente. Para ella, la casa de Tania y Alfredo supuso «conocer por primera vez lo que era un hogar». «En el centro no había ese calor familiar ni nada. No es igual. Al fin y al cabo, allí eran muchos educadores, un día podía ser uno, otro día... No había ese vínculo para nada».

María nunca tuvo relación con sus padres biológicos. Estuvo en acogimiento en familia extensa (otros familiares se hicieron cargo de ella) hasta los 14 años que entró en el centro. Ella ansiaba una familia, la pedía constantemente, pero según Tania, desde el centro le quitaban esa idea de la cabeza. «Ela sempre pedía que quería unha familia para sempre, pero realmente a mensaxe que se lle daba nese centro, e que se segue dando, é que era un caso que non se ía resolver. Que nunca ía haber unha familia para ela porque era unha adolescente. É dicir, que non ía ser fácil, por non dicir imposible, que unha familia puidese chegar a querer coñecela». Por suerte, estos pronósticos no se cumplieron y a los siete meses de ingresar en el centro, María conoció a Tania y Alfredo en una playa en Samil. «Fomos a tomar un xeado, un McFlurry, e deunos as grazas por querer coñecela. Eu sempre lle digo que foi moi valente por querer coñecer a dúas persoas adultas descoñecidas de todo con 14 anos, e con todo o que levaba vivido detrás. Por dar o paso adiante e dicir: “Arríscome de novo, porque me pode máis a necesidade de querer pertencer a unha familia que o medo a fracasar”». «Yo dije: “Es mi oportunidad”... Ya habían pasado muchos meses y con tal de pasar menos tiempo en el centro....», reflexiona la joven que está a punto de cumplir 23 años. 

QUÍMICA CON PEPE

En casa de Tania la noticia también tuvo buen encaje, «con sus momentos, como todo». «Creo que é unha montaña rusa onde sobes e baixas, como María seguramente tamén teña tido os seus momentos en que tamén diría que non quería vir. Porque igual o plan do centro era mellor que verme pasando o ferro a min polas tardes. Todo o mundo tivo que encaixalo. A miña filla compartiu habitación desde o minuto cero co pequeno, Pepe, de 4 anos, porque entendía que o maior necesitase ese espazo físico, entraba en plena adolescencia, con 12. Eu deitaba a cada un na súa cama, e nunca sabía en cal os ía a atopar. Houbo unha simbiose desde o primeiro momento, un lazo de unión que se mantén ata o de agora».

María estuvo cuatro años en el centro de menores. A los 18 se trasladó a un piso tutelado, en el que viven con educadores, pero los menores son más autónomos. «Estuve muy poquito tiempo, porque me sentí más desubicada que nunca. Era más restrictivo, aunque debería ser al revés, porque ya tienes la mayoría de edad, pero no. Había más distancia al querer hablar con las educadoras, eran más pasotas... Llegó un punto que dije: “Esto no es para mí”. Y me fui». Era consciente, al dar ese paso, de que si se iba, no podía volver, pero arriesgó.

Ahora vive en su propia casa —por primera vez puede tener la nevera y la despensa con las cosas que le gustan, pequeños detalles que nunca había tenido— con su marido, su hijo de 3 años, y está embarazada del segundo. «Son avoa e vou ser avoa de novo», exclama Tania. «Ela ten a súa vida independente, pero segue tendo á súa nai, ao seu pai, aos seus irmáns, avós, tíos.... e seguímonos xuntando para comer os domingos!», cuenta. «La relación es la misma, quizás no tanto como cuando estaba en el centro, que iba todos los fines de semana. Ahora, al tener mi vida, no voy tan seguido, porque también hago mis planes familiares. Pero Tania es a la primera persona que llamo para cualquier cosa y a cualquier hora». «Para iso estamos», interrumpe Tania, que añade: «Exerzo de avoa, e a miña nai de bisavoa. É un orgullo e unha alegría. O meu fillo Pepe está encantado da vida, di que no cole ninguén é tío á súa idade». «Creo que o máis importante é a rede, que a miña filla senta que estamos aí, que nos podemos ver máis ou menos, como dixo ela, e aínda que ela teña a súa propia familia, nós seguimos sendo a súa rede, que é o que temos que facer, o que fan os pais e as familias, e polo que entramos nun acollemento», dice Tania, que confiesa que si a los 20 años le hubieran dicho que iba a tener la familia que tiene ahora, no se lo creería. «Eu pertenzo á Asociación Manaia, e a través da formación e de coñecer un pouquiño a contorna dos nenos, nenas e adolescentes que pasan a súa infancia, a súa adolescencia, nun servizo de protección, dáche unha visión máis real das situacións que viven, e iso faiche poñer os pés no chan, e saber que cada un podemos poñer o noso gran de area. Non é tirarse en paracaídas, e dicir da noite á mañá que queres acoller a unha nena de 14 anos».

Tania tuvo claro que quería ser antes madre adoptiva que biológica. «Unha vez que o fun por adopción, a bioloxía acompañoume para ser nai a través dunha cesárea. Pero no acollemento, de verdade que a miña meta non era ser nai de ninguén. A miña meta era dar soporte familiar a un menor que vive nun servizo de protección toda a súa vida sen ningunha rede de apoio. Eu estou encantada coa miña filla, sempre digo que teño tres fillos, non fago distinción, creo que non as fago, porque para min son iguais», concluye.