A ninguén se lle oculta que o próximo ano, ademais de conmemorar o xubileu nas súas vertentes relixiosa e civil, vai mobilizar os activos de toda Galicia. Haberá múltiples eventos participativos que haberán de combinarse coa cultura internacional, nun momento en que Galicia ten cada vez maior presenza no mundo.
O esforzo colectivo non debe limitarse aos eventos efémeros, senón que ten que deixar un legado permanente, como xa aconteceu no pasado. Nun plausible exercicio de cooperación administrativa, a Xunta de Galicia, co compromiso explícito do presidente, leva a cabo un conxunto de operacións de rexeneración urbana nos accesos dos Camiños a Compostela, co concurso da Corporación municipal.
Na liña de deixar pouso, as entidades financeiras e empresariais non poden quedar á marxe. Velaí unha oportunidade para un edificio singular, o que proxectou Pereiro Caeiro en 1886 na praza de Cervantes, fronte á antiga casa consistorial, como sede da banca de Olimpio Pérez, cunha historia vinculada a Galicia tanto desde o punto de vista emprendedor, que estudou Xan López Facal, como na dimensión arquitectónica que tratou Eduardo Beiras no libro Palacios del dinero. A nobre fábrica é un expoñente dun momento no que a modernidade recibe o decisivo impulso da burguesía financeira.
Hai anos que o Concello compostelán promoveu o proxecto dun museo da cidade, como teñen case todas as urbes galegas. Ese museo contemplaría os precedentes remotos do locus Sci. Jacobi, a evolución da urbe entre o esplendor e o declive, de cabeza do Reino a capital da Galicia autonómica, a organización social, económica e cultural, os gremios medievais, a universidade e demais institucións civís, as comunicacións e o influxo europeo, ata o desenvolvemento contemporáneo, para concluír cunha reflexión aberta sobre o futuro dunha urbe mundializada na que o turismo, sen prexuízo da súa importancia, non pode ser un monocultivo. O fondo patrimonial podería nutrirse de coleccións diversas que hoxe non teñen garantido un futuro, e Abanca, propietaria dun considerable patrimonio no centro histórico, podería compartir o uso museístico co das exposicións e o salón de actos.
Pero o máis importante do legado xacobeo, sexa eventual ou permanente, é manter o consenso que tradicionalmente o amparou, inclusive durante os procesos electorais; do contrario, logo lamentaremos as oportunidades perdidas.