Ginko Biloba, el grupo musical que despunta en Santiago y rinde homenaje a uno de sus árboles más queridos
VIVIR SANTIAGO
La formación, nacida al amparo del Centro Xove de Creación Cultural de la Almáciga, logró en menos de un año llenar la Plaza Roxa y amenizar fiestas como las del Banquete de Conxo y barrio de San Pedro. Afirman que tienen el método infalible para que la gente baile. «Un de nós empeza a a recitar os nomes dos 313 concellos galegos e, para non escoitarnos, xa se lanzan», bromean. El siguiente concierto es en el Apóstol
10 jul 2025 . Actualizado a las 13:24 h.Admiten riendo que mucha gente en Santiago les pregunta de dónde viene su nombre. «Esperta curiosidade», confirma Daniel Balsa, cantante de Ginko Biloba, una de las propuestas musicales emergentes con mayor proyección en el panorama santiagués actual. «No noso primeiro EP, chamado Florilexio, relatamos unha historia de desengano amoroso a través da linguaxe das flores. Con esa inspiración buscamos un nome para a formación enfocada na natureza. Tras ler bastante, optamos por Ginko Biloba, un fósil vivente, esa árbore milenaria de tanta importancia e peso. O exemplar de Fonseca, coa súa presenza, gústanos moito… No grupo, e xunto a cinco pandeireteiras, somos seis músicos. Deles, cinco estudamos Física, coñecéndonos na carreira, e o sexto é biólogo. A el, debe ser polo manido da árbore en Compostela, é ao que menos graza lle fai o nome», bromea Bastián Carnero, al frente del teclado y sintetizador en el grupo.
«Todos seguimos en Santiago estudando, facendo a tese ou traballando aquí. Dáse a casualidade que ningún nacemos en Compostela», precisa sobre una formación cuyos integrantes proceden de localidades como Ponteareas, Corme, Ourense ou Salvaterra do Miño, con un abanico de edades de entre 23 y 29 años. [Bastián Carnero está al frente del teclado, sintetizador y coros; Daniel Balsa, en voz y teclado; Antonio Bouzo, en el bajo; Adrián Caride, con la batería; Jose Sánchez, con la guitarra; y Raquel Alfonso, en la voz principal. Hay, además, cinco pandeireteiras: Alba Coego, Uxía Lage, Andrea Polo, Paula Corbeira y Silvia Tuñas].
Tras conocerse varios en la USC, comenzaron a tocar al amparo del Centro Xove de Creación Cultural, ubicado en la Almáciga, un espacio formativo y lúdico para jóvenes, dependiente del Concello de Santiago, y que desde la pandemia ha ayudado a que muchas bandas de la ciudad comenzasen a sonar también fuera.
«Para nós é unha pasada poder dispor dos seus recursos, das súas salas de ensaio. Tanto o coordinador, como os responsables ou o técnico de son dan moitas facilidades, posibilidades. Grazas a súa xestión, tivemos a posibilidade de tocar en varios concertos. Cada vez máis, téñennos moito en conta», realzan, aclarando que entre los asiduos al centro compostelano hay grupos de gran tirón popular, como The Rapants.
«Pouco a pouco agromaron as nosas primeiras cinco cancións. Prunia alude a cando todo aínda vai ben nunha relación; Alecrín, cando esta xa se torce; Chorima, é a visión da ruptura desde o punto de vista da rapaza; Toxo, é dende o punto de vista del; e Delirio xa fala de despois da ruptura. Sería como a fase de aceptación», enumera Bastián Carnero.
«O noso estilo está entre o indie, con deixes electrónicos, elementos da tradición galega e moito shoegaze», explican al unísono sonriendo, y aludiendo a ese subgénero del rock alternativo que se caracteriza por su atmósfera onírica, creada a través de guitarras con efectos y voces suaves. El término «shoegaze» se refiere a la tendencia de los guitarristas a mirar sus pedales de efectos durante las actuaciones, como si estuvieran mirando sus zapatos.
«Comezamos a ensaiar, tendo o noso debut na noite de Samaín do 2024 e logrando un sold out na Sala Sónar. Aí arroupáronos todos os nosos amigos e coñecidos», agradecen, evocando una sala llena. «Eu lembro con especial cariño a actuación que tivemos dentro da programación de Nadal na Praza Roxa, a nosa primeira aberta ao público. Cremos que a nosa aposta gustou, tamén ante xente que non nos coñecía. Fixemos bailar a case toda a praza», ponen en valor.
«En abril gañamos o II Certame de Bandas da USC, organizado pola Área de Cultura, nun concerto que non esquecemos celebrado na Igrexa da Universidade. Poder tocar nese recinto, que moitos de nós descubrimos, foi unha pasada», prosiguen, aclarando que fue con el apoyo del programa Lanzadeira (Incubadora e Aceleradora de Proxectos Musicais) del Centro Xove, como también participaron en los últimos meses en varias de las fiestas más populares en Santiago, como la del Banquete de Conxo o la aún reciente del barrio de San Pedro. «Aí xa notamos que máis xente nos coñecía. Sempre intentamos que o público o pase ben; que baile. Pouco a pouco fomos incorporando máis pandeireteiras e xa son cinco», subrayan, bromeando tanto por el elevado número de integrantes —11— como por el «método infalible» con el que logran que se anime a danzar. «Eu, se vexo á xente parada, comezo a nomear en alto os 313 concellos galegos, de forma desordeada. Sei todos… Ao décimo, e para non escoitarme, xa prefiren bailar», comenta divertido Jose Sánchez, guitarrista del grupo.
«Nese concerto de xuño notamos que cada vez os nosos temas móvense máis; vemos que funcionan. Hai máis xente nos concertos. Pásamolo ben», subrayan. «A nosa idea para o verán é pecharnos a gravar as cancións e profesionalizar o noso show para a temporada 2025-2026», afirman con ilusión.