Cariño era o nome dunha fermosa vila mariñeira galega, unha verba amorosa pero, sobre todo, no porto da Coruña, era o nome con que todo o mundo coñecía a Manolo, natural de Cariño, o patrón do arrastreiro Pescamar. No barco había tamén outros mariñeiros galegos e outros chegados de África, pero a ningún outro se lle chamaba pola súa vila de orixe. A Cariño encantáballe o mar e o seu traballo de pescador, a pesares das trabas que tiñan para facer o seu traballo, e de querer converter aos patróns de pesca en administrativos, máis pendentes da burocracia de control que de pescar e levar a bo porto ás tripulacións.
Cariño desbordaba felicidade cando vía subir aqueles copos pola popa cheos de riqueza en forma de lirios, xurelos, rapes, pescadas e tamén cigalas, aínda que para os científicos non existía este crustáceo, e Cariño, con moita rabia e pena, obrigaba á súa tripulación a tiralas pola borda.
Pero Cariño era feliz coa súa cámara de fotos si, entre lance e lance, disparaba a súa Canon dende a ponte de mando e, mentres as redes facían o seu traballo, el deleitaba os seus ollos captando momentos e paisaxes únicos.
Un día, Cariño deixou de levar a súa cámara a bordo, empezaran a verse no horizonte centos de muíños mariños, deixaron de voar tantas aves mariñas que sempre acompañaban a travesía do Pescamar e aquela paisaxe tornouse en algo indigno para a súa Canon.
Maldicía a quen autorizaran pór aqueles xigantes de cemento e aceiro que, ademais, o expulsaba dos mellores caladoiros, onde Cariño facía os seus mellores lances. Agora quedara sen ver aquela abundancia nos copos e quedara tamén sen poder quitar aquelas fermosas fotos de horizontes limpos e ceos punteados polas moitas aves mariñas que sempre percorrían aqueles mares.
Dicían que todos eses sacrificios eran polo ben de todos e Cariño retorcíase de rabia porque o ben de todos tiña que ser alimentarse con algo tan saudable e sostible como o peixe que el traía ás lonxas, e non encher de máis cartos aínda aos accionistas daquelas multinacionais que despois de espoliar en terra agora ían polo mar.
Quedáballe pouco para xubilarse e estaba pensando en adiantala, coa súa Canon gardada nun caixón e aqueles tristes lances que agora facía, ata deixara de gustarlle o mar e o seu traballo de pescador.
Pero todo cambiou un fin de semana de decembro, cando a frota estaba parada polo descanso do Nadal: un gran temporal de inverno, con ventos de nordés que os meteorólogos lle chamaron Pardiñeira, levou por diante todos aqueles muíños mariños.
Coma unha especie de guillotina descabezou todas aquelas monstruosas estruturas de aceiro e formigón deixando claro que alí non se poderían instalar eses polígonos industriais por moita tecnoloxía que os enxeñeiros deseñaran, pois co nordés non hai quen poda.
E ase foi como naquel Nadal, Cariño volveu a quitar a súa Canon do caixón, volveron a aparecer as gaivotas, as pardelas, os corvos mariños, volveron os copos a desbordar de peixes, e Cariño volveu a amar o mar e o seu traballo de pescador.