María González, mariscadora: «A xente nova escapa do mar porque chega con expectativas moi altas e as ameixas non soben soas polo gancho»

María González é «neta de mariscadora e filla de mariñeiro», así que o traballo no mar «venme de familia». Esta muller de 27 anos de idade leva dende os 21 sendo socia da confraría de Cambados e indo á seca. Un traballo fisicamente duro, di, pero que ten moitas cousas boas que ela non quere perder de vista por moito que, agora, todo pareza ir mal.

—Non lle custou moito traballo decidirse por este camiño...

—A verdade é que non, foi algo bastante natural. Eu quería ser nai nova, e o marisqueo é un traballo que permite conciliar: traballamos catro horas ao día, como moito cinco. E quince días ao mes... Se un día chegas tarde ou precisas marchar antes, podes facelo que ninguén vai dicir nada; se o neno está enfermo podes quedar con el na casa, ou organizarte para ir buscalo ao colexio... Hai traballos que son obrigatorios —as vixilancias e os traslados—, e outros como as limpezas que se non vas no día que te toca tés que recuperar, pero fóra diso... Por non falar de que, agora non que as cousas non están nada ben, pero normalmente o que gañas aquí non é fácil gañalo en terra.

—Pero agora o sector está a atravesar unha crise importante. Como se leva iso?

—Non o sabes ti ben! A situación está mal, pero temos que confiar en que as cousas melloren. Estamos nun momento de crise, pero ao fin e ao cabo, en todos os traballos hai momentos así. Eu teño confianza en que isto vai pasar.

—Noutras confrarías hai xente que está a deixar o marisqueo, a marchar para terra. Non o pensou?

—Non, para nada. Eu non me arrepinto de ter entrado no mar, nin sequera neste momento. De todas formas, a xente nova escapa do mar porque as veces chegan aquí con ideas que non son. Temos moita xente que entra na agrupación e aos dous días di: ‘Isto non é para min'. Traen unhas expectativas moi altas, e xa digo que eu estou convencida de que este é un traballo magnífico, pero as ameixas non soben solas polo gancho. E non, o marisqueo non é como andar a pasear pola praia, hai que esforzarse, hai que meterse no mar con mal tempo... Isto non é coser e cantar, por moito que teña moitas cousas boas e por pouco valor que se lle dea ás veces ao marisqueo a pé. Nós tamén padecemos as durezas do mar e só nos ampara del o noso corpo.

—E tendo todo iso tan claro, vostede porfía en convidar á xente nova a que se incorpore a este traballo...

—Se teñen claro ao que veñen. Eu mesma, sendo neta de mariscadora, entrei no mar un 21 de novembro, en pleno temporal. Entre a choiva e a escuridade nin distinguía a fina da xapónica... Claro que foi duro. Pero ao final hai que ter en conta todas as cousas. Por exemplo, para unha persoa nova, é un traballo estupendo se quere estudar, porque permite gañar uns cartos e ao mesmo tempo sacar adiante unha carreira. Ou podes traballar no marisqueo e ter outra actividade en terra, porque quédache tempo bastante para poder dedicarllo ao que ti queiras... Eu creo que poder ser unha oportunidade boa para xente nova, sempre que aprecien o traballo.

---

---

---